verhalen? verhaal! yay

"eigen verhalen" ? lol, ik voel me geroepen. xD Laat ik eens een leuk verhaal neerzetten Eens zien, waar meot t over gaan? uuuuuhm Oke ik heb misschien wel iets. Stel dat iemand dit leest, kom alsjeblieft met creatieve inbreng, zodat t wat boeiender wordt, nougoed, Hoofdstuk 1:

Het was een koude winteravond, 4 december. De dag voor Sinterklaas, maar dat maakte niks uit. Sinterklaas was al een paar jaar verstoten uit huize Graven. de jongste van het gezin, Milo, was zojuist 15 geworden en had er totaal geen behoefte aan om zijn schoen nog te zetten. Bovendien waren zijn ouders niet bepaald het soort mensen dat veel geld uitgaf aan een kind.
Milo had nog een oudere zus van 17, Clarice, maar hij noemde haar Clay, wat ze niet kon waarderen. Eigenlijk kon je de familie Graven het beste beschrijven als een familie chagrijnen, opgepropt in een villa die zich bevond in een afgelegen dorpje tegen de grens van Duitsland.
De vader van Milo zag zichzelf als de baas van het dorp en Milo vond hem maar achterlijk. Milo vond dat hijzelf de enige was die op een normale manier kon denken in het huis. Met een zucht stond hij op van zijn bureau. Hij had vrij, wintervrij. Dat had hij zichzelf in elk geval gegeven. Het was meer dan 20 km fietsen naar de dichtsbijzijnde school, tenzij hij naar een duitse school wilde, en er leek wel een sneeuwstorm te woeden. Het was stil in huis, maar dat was maar normaal. De villa had vier verdiepingen, waarvan de bovenste van Milo was.
Hij pakte zijn gitaar en begon afwezig te tokkelen. Hoe kon hij ooit iets bereiken in het leven als hij hier in dit huis zat, als de zoon van Mike Graven? Hij was helemaal niks, vooral omdat zijn vader nogal bekend was in de streek. Er werd neit meer naar hem omgekeken. Zijn vader was een succesvolle advocaat die elke dag een fortuin verdiende, zijn moeder een architect, eveneens succesvol, maar minder bekend. Zijn zus stond ergens bovenaan wat judo betreft. Ze had al vaker de Nederlandse kampieonschappen gewonnen. Dus wie zou hem nog de tijd gunnen om zich te ontplooien als een muzikaal talent? Het was nu of nooit, vanuit het oogpunt van anderen. als hij zich nog wilde bewijzen als een apart persoon, dan moest dat nu. anders kon hij zihc beter gedeisd houden voor de rest van zijn leven.
Maar Milo was er nog niet klaar voor. Zijn handen balden zich tot vuisten en hij vloekte binnensmonds. Als hij ergens anders geboren was, dan had hij makkelijk kunnen doorbreken, maar er werd nu teveel van hem verwacht. Hij had het ongeluk dat hij geen echt talent had, maar er hard voor moest werken. Als hij talent had gehad, dan had hij zijn vaardigheden snel kunnen opbouwen, maar dat had hij niet.
op dat moment meende hij de stem van zijn moeder te horen. Twijfelend stond hij op. Stemmen van beneden waren bijna niet te onderscheiden van de huilende geluiden van de wind die om het huis gierde. Milo liep voorovergebogen de trap af en keek over de leuning. zijn moeder stond met betraande ogen in het gangpad.
"Milo," zei ze hees. "Je vader heeft zojuist een hartaanval gekregen."

Mwoah, nogal inspiratieloos. Misschien ga ik nog wel verder, mr dna moet er eerst iemand reageren, ik ga neit voor niks verder schrijven. Misschien ook wel trouwens. Dan doe ik t wel voor mezelf. Dit forum schijnt beetje dood te zijn, dus ik mag neit teveel verwachten.
Nou, in elk geval hoop ik op creaieve ideeen, en als die niet komen ga ik zelf wel wat verzinnen
ps. volgende hoofdstuk komt als reactie te staan

Hoofdstuk 2

Milo voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken en hij durfde het bijna niet te vragen. Zijn moeder zag er zo gepanikeerd uit. Hij had haar nog nooit zo meegemaakt. Ze stond bekend als een statige vrouw die heel goed wist wat ze wilde, maar zo kwam ze momenteel helemaal niet over. Ze draaide zich onmiddelijk weer om, en wilde weglopen.
"Mam?"
Ze keek over haar schouder naar Milo. "Schatje, ik moet nu echt.." "Is hij dood?" "..even naar je.."
Er viel een onaangename stilte. Tenslotte sloeg Milo's moeder haar ogen neer. Het antwoord was duidelijk. Milo liep langzaam en zo stil mogelijk als mogelijk was op zijn trillende benen weer terug naar zijn kamer. Hij liet zich zakken op zijn bed en drukte zijn handen tegen zijn hoofd. Wat moest hij doen?
Hij veegde een traan van zijn wang en keek uit het raam. Het sneeuwde nog steeds. Het had tot nog toe voor een prettige sfeer gezorgd, maar het bezorgde Milo ditmaal de rillingen. Hij bleef zo een tijd zitten. Tenslotte strekte hij zijn hand uit naar zijn gitaar en hij begon zachtjes en haperend een liedje te spelen.
hij wist neit waarom hij het deed, waarschijnlijk om zichzelf gerust te stellen. Tegenwoordig uitte hij zijn gevoelens nog het meest via zijn gitaar. Hij schudde zachtjes met zijn hoofd en fluisterde de tekst mee.
Het was stiller in het huis dan hij gewend was. Het viel nu pas op dat er normaalgesproken meerdere geluiden hadden geklonken. Sommige dingen merkte je pas op als ze er niet meer waren. Morgen zou hij opstaan, naar beneden lopen en dan zou de lege plek aan de eettafel hem herinneren aan het feit dat zijn vader er niet meer was. Milo haalde zijn neus op. Het was oneerlijk. Waarom moest hem dat nou overkomen?
Ineens vormde zich een ander probleem in zijn hoofd.
Waar moesten ze nu van leven? Zijn vader had hoofdzakelijk voor de inkomsten gezorgd en..
Milo gooide zijn gitaar op de grond en er klonk een luide krak. Waar washij met zijn gedachten? Het was nog geen uur geleden dat zijn vader was overleden en hij moest al meteen aan de inkomsten denken? Het luxeleven had dus blijkbaar wel een grote invloed op zijn gedachtengang gehad.
Milo haalde diep adem en raapte de gitaar op. Die was doormidden gebroken. Milo beet onwillekeurig op zijn lip, wat hij altijd deed als dingen niet gingen zoals hij wilde. Hij had zichzelf weer neit in de hand kunnen houden. Zo'n klein moment van gebrek aan beheersing en je droom lag aan duigen.
Milo schopte zijn schoenen uit en ging liggen. Hij kon maar beter gaan slapen voor hij nog meer ondoordachte dingen deed. Hij hoorde lawaai komen van beneden. Waarschijnlijk een ruzie tussen Clay en zijn moeder. Die konden het sowieso al niet goed vinden. Nee, ze hadden allebei een beetje aan zijn vader gekleefd. Hij ook, daarniet van, maar het evenwicht in de familie was verstoord. Zijn vader was het middelpunt geweest waar alles om draaide, zijn moeder zorgde voornamelijk voor hem en Clay probeerde zich goed te gedragen, ook al ging dat tegen haar karakter in. Hijzelf was eigenlijk meer een buitenstaander. Het grootste deel van de dag bracht hij door op zijn kamer. Alleen 's ochtends en 's avonds kwam hij naar beneden.
Milo zuchtte nogmaals. Waar moest het naartoe met zijn leven? Ineens besefte hij dat met de dood van zijn vader een heel nieuwe wereld was opengegaan. Nu was hijniet meer de zoon van de advocaat, nu was hij niemand speciaal, en dat was wat hij nodig had!
hij kon zichzelf bewijzen, en dat wanneer hij wilde en zonder vooroordelen.
Met toch een glimp van blijdschap, waar hij van walgde, sliep hij in.